Mikrowibracje występują w każdym żywym organizmie. Są równie niezbędne jak tlen lub jedzenie. Mikrowibracje tkanek, tak jak ich ciepło, stanowią ważny składnik procesów fizjologicznych i immunologicznych. Potrzebujemy ich do odprowadzania nadmiaru płynów z organizmu, biorą udział w stymulacji krążenia, odżywianiu komórek znajdujących się w dużej odległości od naczyń włosowatych, w procesach immunologicznych, dotyczących transportu i przenikania leukocytów do komórek tkanki, oraz w procesach krwiotwórczych, realizowanych w szpiku. Źródłem mikrowibracji w żywym organizmie są regularne skurcze miofibryli komórek mięśniowych.
Terapia wibroakustyczna to rodzaj terapii polegający na kontaktowym, miejscowym oddziaływaniu na chore tkanki przy pomocy mikrowibracji, czyli drgań dźwiękowych (akustycznych) o zmieniającej się częstotliwości. Taka forma oddziaływania ma prowadzić do poprawy przepływu płynów ustrojowych krwi i limfy na danym obszarze ciała. Metodyka leczenia obejmuje także wibroakustyczne oddziaływanie na wątrobę, nerki, rdzeń kręgowy i szpik kostny – znacznie zwiększając ich wydajność. Masaż wibroakustyczny może być stosowany w dowolnym momencie dnia, podczas odpoczynku lub po wzmożonym wysiłku fizycznym.
Dolegliwości oraz stany zapalne w organizmie oznaczają wzrost liczby uszkodzonych komórek na dotkniętym schorzeniem obszarze. Uszkodzone komórki słabiej radzą sobie z usuwaniem produktów katabolizmu i metabolizmu. Produkty przemiany materii zamiast usuwać się przez skórę i limfę trafiają do krwiobiegu, zaburzając równowagę chemiczną w ciele.
Urządzenie emitujące wibracje przykładane jest bezpośrednio do powierzchni ciała. Wytwarzane przez nie mikrowibracje przenikają do tkanek organizmu na głębokość od około 10 centymetrów. W momencie zetknięcia urządzenia z ciałem, mikrowibracje przenoszone są z elementów wibrujących na tkanki organizmu. Częstotliwość drgań zmienia się automatycznie, zgodnie z zaprogramowanym cyklem w urządzeniu.
Jeżeli stosujemy terapię wibroakustyczną w miejscu o objętości powyżej 10 cm (np. udo, barki) to przetworniki umieszcza się naprzeciwko siebie lub obok. Jeżeli miejsce zabiegu ma poniżej 10 cm objętości (np. ramię) to przetworniki mocuje się pod kątem około 90 stopni w stosunku do siebie tak aby sygnał przeciął się w miejscu dolegliwości. Wibroakustykę można również przeprowadzać z poziomu generatora Rife.
Kiedy zalecane jest stosowanie terapii wibroakustycznej?
Cukrzyca, alergia, nadciśnienie, gruczolak, a także zapalenie wątroby typu B i C oraz nieżyt oskrzeli. Metoda ta jest pomocna także w leczeniu zmian związanych z zaburzeniami funkcjonowania krwiobiegu i przewodnictwa nerwowego. Jest wskazana w terapii ostrych i przewlekłych zespołów bólowych, takich jak przewlekły ból po złamaniu kończyny, zespół bólu kostno-szkieletowego czy ostry ból kręgosłupa w odcinkach lędźwiowych i piersiowych. Pomocniczo stosuje się ją w leczeniu artretyzmu, zwyrodnień, urazów i stanów zapalnych stawów. Szczególnie polecana jest osobom w podeszłym wieku oraz przewlekle chorym.
Efekty terapii wibroakustycznej:
- Przyśpieszenie detoksykacji z organizmu
- Pobudzenie systemu immunologicznego
- Zmniejszenie bólu i obrzęku
- Przyspiesza działanie zabiegów antycellulitowych
- Poprawia krążenie krwi i limfy.
- Stabilizuje kręgosłup poprzez ograniczenie napięcia mięśni
- Pomaga na: zwichnięcia, naderwane ścięgna, złamania, bóle mięśniowe.
Przeciwwskazania – kiedy nie należy stosować terapii wibroakustycznej?
- w czasie ciąży
- w obszarach ujawnionej miażdżycy
- w miejscach zakrzepowego zapalenia żył
- podczas ostrych chorób zakaźnych i w gorączce
- przy rozruszniku serca